"BİR İSTANBUL" HATIRASI

Ortaköy...

Arkasını döndü ve sordu :
-Şu caminin ordan geçiyor di mi bu otobüs?
Çocuk aksağanı bozuk bu kadına baktı ve:
-Ortaköy?
-Hımm... evet evet
Oraya gitmek için hangi durakta inmem gerekiyor?
-Bende oraya gidiyorum gelince haber veririm size.
-Tamam sağolun dedi ve döndü arkasına.
4-5 durak sonra,çırağan sarayını geçtikten sonra haber verdi çocuk bu bozuk aksağanlı kadına.
Beraber indiler.
İkiside farkında olmadan yavaşça yürüdüler yanyana.
Kabataş lisesinden, ortaköy meydanına kadar kısa ve kesik konuşmalar geçti haftanunun kalabalık yollarında.
Ayten kendi ülkesine oryantalist, kökleri Trabzonda olan ama Türkçeyi zor konuşan bir Belçika vatandaşıydı.
Onun ve diğer birçok insan gibi Ortaköy kubbeleri köprüyle raks eden caminin fantastik mekanıydı.
Murat ise bu camiye "Büyük Mecidiye Camii" diyen birisiydi.
Kelimelerin de insanlar gibi masum olmadığına inananlardandı.
Ortaköy onun için ne, okul çıkışlarında kumpir ve waffle yenen bir mekandı ne de iskelenin köşesinde oturupda melankolik düşlere çıkacak bir limandı.
Çünkü o biliyordu : waffle bir Belçika tatlısıydı ve kumpir bir arnavut yiyeceğiydi.
O ne mi arıyordu burada?
O bir hatıra arıyordu.
Hiç yaşanmamış.
Hep bilinen ama görülmeyen.
Hapsolmuş ama kurtulmak istemeyen varlığını diyalektiğe borçlu olan.






Zaman da hapsolur
Bazen mekana,
Bazen akıllara...

Aptal sandığımız bir balık gibi avlanır çoğu zaman
Ve unutmayın!
Unutulmaz bir destandır truva atı.